Soms komt

Soms komt de nacht

niet ongelegen,

komt vergetelheid gepast.

Soms slaapt

de mensheid veel beter,

als het leven haar verrast

Samen op stap

Trek en sleur

Slaap en droom

Wacht en zie

hoor en leer

Verlang en berust

Luister naar de wind

Die sust

 

Zoek en vind

Val en sta op

Verlies en win

Stamp en tier

Twijfel maar weet

Alles begint hier

 

In die onverbloemde stilte 

Van het prachtige niets

In de ijzige kilte

Samen op de fiets

 

Jij en ik

Trip en trap

Altijd 

Samen op stap

Het schrijft zichzelf

Het schrijft zichzelf
gedachteloos neer
op gerecycleerd papier
dingen van weleer

het schrijft zichzelf
gedachteloos neer
telkens weer
keer op keer

In deze hese tijden

In deze hese tijden

Waar doofstomme rede 

En blinde angst

Elkaar versterken

In deze hese tijden

Waar onze stembanden

Slechts rauw raspende slogans

Krassen op onze veilig gewaande 

burchten van vadsigheid 

In deze hese tijden

Waar leeggewinkelde waren

Desolate rekken 

achterlaten 

In deze hese tijden 

Waar de liefde zich

openbaart aan zichzelf

De ziel weerspiegelt wordt

In grote ogen

In die hese tijden

Vergeet ik je niet te vergeten

Wis ik mijn herinneringen 

Aan al jouw bejubelde vooruitgang 

Maak ik schoon schip

Ik had je lang geleden 

Opgegeven 

Maar nu zal ik je stokkende adem

Versmoren 

Ik zal je achterlaten 

Overgeleverd aan de Pandemische 

Vernietiging van jouw hoogmoed 

En pas als alles terug onbeschreven is

Zal ik je blanco blad weer volschrijven

Kunnen de zinnen 

Terug zin krijgen

De letters terug betekenisvolle woorden vormen

Kan de waanzin slechts 

Als een echo uit een ver verleden klinken

Maar tot dan

Rest ons het moedige wachten

We draaien onze handpalmen 

Naar de hemel

En smeken
tot wat we ooit verzonnen.

Begin

Op het eind 

Lonkt reeds het begin

Bij het begin

Speelt de belofte

Aan de belofte 

Kleeft de schuld

Aan de schuld

Komt geen einde

Zo blijft bij het begin

de schuld overeind

van op het eind

Stormvloed

En als de kleine burgermannetjes

Kleine burgerzinnetjes

Gehaald uit

Kleine burgerpamfletjes

Verkondigen

Zich boos maken over kleine burgermaniertjes

En kleine burgerafspraakjes

Die niet nageleefd worden

Dan kan ik slechts hopen 

Dat het water stijgt

Opdat hun burgerdijkjes zouden breken

En hun burgerlijke tuintjes

Samen met hun nette burgerwetjes

In de onpeilbare dieptes 

Van de stille oceaan kunnen weg deinen

Zodat alles weer water wordt

En het land opnieuw nederig buigt

Voor echte wetten

Zonder maniertjes

onherroepelijk

Met vertraagde armen maaide ze het leven

onder haar voeten weg

Wankelmoedig sleept de tijd zich voort

In de schaarste van haar nadrukkelijkheid

Ik kijk aarzelend naar je gespeelde treurnis

Althans, zo zag ik jouw aandacht gebieden

Maar gelukkig behoeft mijn mening geen krans

Ze is slechts gemompeld wat waard

Je ogen als ravendons

Verklapten een duister plan

Je zou  nog groter worden

Zou men jou geloven, dan?

Hoe moet ik me die avond voorstellen?

Met lucht, dikker dan geronnen bloed

Beneveld en afgemat

Kroon je jouw schouders met ruwe koorden

Je verdingelijkt de onmacht

In een tomeloos grotesk gebaar

Waarop je hulpeloos bungelt

Met schommelende kindervoetjes

Heen en weer

Als toen

Als weleer

Ik ben

Ik ben mijn hoofd vol stilte 

Ik ben mijn buik vol gevoel

Ik ben mijn hart vol genade

Ik ben mijn handen vol

Ik ben mijn rug vol last

Ik ben mijn benen vol onrust

Ik ben mijn dagen vol verlies

Ik ben mijn nachten vol dromen

Ik ben mijn weken vol wachten

Ik ben mijn maanden vol verwachting

Ik ben mijn jaren vol liefde

Ik ben mijn leven vol gedachten

Ik ben mijn leven vol angsten

Ik ben mijn leven vol strijd

Ik ben mijn leven vol gevaar

Ik ben mijn leven vol van haar

Volks geluk

Op dagen waar schamele machtswellust zich aan de buitenwacht presenteert

Waar kleine ideeën komen sterven op de mestvaalt van doodgeboren briljantie

terwijl de zondagochtend zachtjes haar nacht prijsgeeft

Op dagen waar de zon liever wat wacht om door het wolkendek te priemen 

want ze haar gloren eerder bewaart voor stralendere occasies

Ga ik lopen langs de wandelpaden van het welgemutste gehucht

Waar geen honger geleden wordt

Waar geen donkere nomaden zich vergrijpen aan blanke vrouwen

En ik zwaai bij elke bocht

Naar oma

,gekluisterd door versuikerende tenen, 

aan haar doorgezeten fauteuille

Met grijze staar 

bekijkt ze het leven 

doorheen  een oude PET-fles bodem

Achter haar gekraakte rug

Mompelt het flikkerende scherm

Rood, geel, blauw en groene strepen

Je hand

En nu reeds zie ik de grote neerslachtigheid

Die mijn leven zal bepalen

Waarin mijn gedachten zullen verdwijnen

Veel omvangrijker dan goed voor me zal zijn

En nu reeds weet ik dat ik niet meer zal kunnen hopen

Het alles zal vastzetten

Als de regen niet meer wil stoppen

Om mijn ziel te verzuipen in grijsheid

En nu reeds voel ik het verlies

Dat ongrijpbaar zal zijn

Waar geen einde aan zal komen

In een vormloze sfeer van vertraging

En nu reeds weet ik dat er slechts één uitweg zal bestaan 

Een grote sprong in de diepte

In grandioos groteske eenzaamheid

Waar ik naar je hand zal reiken